شاید هنگام حرف زدن از این نقص‌ها آگاه نباشیم، اما اگر صدا و سخن خود را ضبط كنیم و آن را با دقت و از فواصل مختلف گوش كنیم در صورتی كه نقص یا عیبی در بیان ما باشد، آشكار خواهد شد. گاهی برخی از گویندگان در ادای حرف یا حروف و كلمه یا كلماتی اشكال دارند و یا به علت آشنا نبودن به تنفس درست و كامل و كمبود نفس هنگام خواندن متن، حروف پایانی برخی از كلمات را ناتمام ادا می‌كنند و بعد از دقایقی قوت صدایشان كم می‌شود. گاهی با لحن ضعیف و محزون خبر می‌خوانند و در مواردی با شیوه‌ای یكنواخت سخن می‌گویند. اغلب این عیوب ناشی از نداشتن بیان خوب و یا آشنا نبودن به مهارت بیانی است. بدون تمرین نمی‌توانیم در داشتن بیانی خوب و نافذ موفق باشیم، حتی اگر اندام گفتاری بسیار سالمی هم داشته باشیم. همانطور كه اشاره شد فن بیان، نوعی مهارت است در استفاده كامل و جامع از اندام گفتاری. داشتن اندام گفتاری سالم كافی نیست، باید آنها را تمرین و پرورش داد. در تمرین باید به تنفس درست توجه داشت.
گویندگان ممتاز از تأثیر تنفس درست و كامل آگاهند، دم و بازدم باید كامل باشد. بسیاری از افراد همه حجم سینه خود را پر از هوا نمی‌كنند و در نتیجه از اكسیژن كافی بهره نمی‌برند و هنگام حرف زدن فقط از 2/1 یا 3/1 سینه خود استفاده می‌كنند. هر چه هوای ذخیره شده درون سینه بیشتر باشد؛ تارهای صوتی حنجره فعال‌تر خواهند بود و صدا كامل‌تر تولید می‌شود.
تنفس باید در خدمت تولید صدا باشد، برای افراد عادی خیلی كم پیش می‌آید كه بخواهند از تمام صدایشان استفاده كنند، لكن گوینده باید از ظرفیت صدای خود برای تقویت و پرورش آن آگاه باشد. هر گوینده در هر مرحله از گویندگی كه به سر می‌برد ملزم است از كیفیت دم و بازدم خود آگاه باشد. با كمی دقت در حرف زدن برخی گویندگان می‌توان دریافت كه قطع شدن نابجای كلام آنان هنگامیكه نفس كم می‌آورند و یا به نفس افتادن آنها در حین خواندن بندهای نسبتاً طولانی یك متن، ناشی از غفلت این گروه گویندگان از تنفس درست است.