پرورش بیان

ناراحتی ها عصبانیت ها،شادی ها و غم ها و به طور کلی تمام حالت روحی و روانی ما در صدای ما نمود پیدا می کند.به تعبیر دیگر صدا،آینه ای برای احساس است.

این موضوع از اهمیت بسیاری برخوردار است که چگونه میتوان احساسات و اعصاب را در اجرای خود کنترل کنیم.

برای این سوال احتمالا تا حالا پاسخ های زیادی شنیده اید مثل : “ داد بزن تا صدات باز بشه , باید با صدای بلند بخونی تا صدات قوی بشه ” و یا پیشنهاداتی که باعث می شود به شما فشار بیاید و حتی آسیب ببینید.

صدا چیزی نیست که با اجبار باز شود و یا قوی شود. صدا را می توان به یک غنچه گل تشبیه کرد که وقتی خوب به آن رسیدگی کرده و از آن مراقبت کنید خواهید دید که می شکفد و باز می شود. اما اگر بخواهید به آن فشار وارد کنید و یا به زور مجبورش کنید , پژمرده شده و از بین خواهد رفت.

پس کاری که باید انجام دهیم این است که صدا را به صورت طبیعی باز کنیم و به آن قدرت ببخشیم. که این کار نیازمند تمرین , صبر و پشتکار است. صدای ما وقتی قوی و قدرتمند می شود که تارهای صوتی ما بتوانند به درستی و به طور مستقل و آزادانه به ارتعاش درآیند , بدون اینکه عضلات بیرونی حنجره را دخالت دهیم.